سازمان پروژهٔ Tor در سال ۲۰۰۶ به یک سازمان غیرانتفاعی 501(c)(3) تبدیل شد، اما ایدهٔ «مسیریابی onion» در اواسط دههٔ ۱۹۹۰ آغاز شد.

درست مانند کاربران Tor، توسعه‌دهندگان، محققان و بنیانگذارانی که Tor را ممکن کرده‌اند، گروه گوناگونی از افراد هستند. اما همهٔ افرادی که در Tor مشارکت داشته‌اند با یک باور مشترک متحد شده‌اند: کاربران اینترنت باید به یک وب بدون سانسور دسترسی خصوصی داشته باشند.

در دههٔ ۱۹۹۰، فقدان امنیت در اینترنت و توانایی استفاده از آن برای ردیابی و نظارت آشکار شد و در سال ۱۹۹۵، David Goldschlag، Mike Reed و Paul Syverson در آزمایشگاه تحقیقات دریایی ایالات متحده (NRL) از خود پرسیدند که آیا راهی برای ایجاد اتصال‌های اینترنتی وجود دارد که نشان ندهد چه کسی با چه کسی صحبت می‌کند، حتی برای کسی که بر شبکه نظارت دارد. پاسخ آن‌ها ایجاد و به‌کاراندازی اولین طرح‌های تحقیقاتی و نمونه‌های اولیهٔ مسیریابی onion بود.

هدف مسیریابی onion این بود که راهی برای استفاده از اینترنت با حداکثر حریم‌خصوصی ممکن را داشته باشیم و ایدهٔ مسیریابی ترافیک از طریق چند سرور و رمزگذاری آن در هر مرحله بود. این هنوز یک توضیح ساده برای نحوهٔ عملکرد Tor امروزی است.

در اوایل سال ۲۰۰۰، Roger Dingledine که به‌تازگی از دانشگاه MIT فارغ‌التحصیل شده بود، همراه با Paul Syverson شروع به کار روی پروژهٔ مسیریابی NRL onion کرد. Roger برای تمایز این کار اصلی در NRL از سایر تلاش‌های مسیریابی onion که در جاهای دیگر ظهور می‌کرد، پروژه را Tor نامید که مخفف The Onion Routing بود. Nick Mathewson، هم‌کلاسی Roger در MIT، بلافاصله پس از آن به پروژه پیوست.

از آغازبه‌کار در دههٔ ۱۹۹۰، مسیریابی onion با تکیه بر یک شبکهٔ غیرمتمرکز در نظر گرفته شد. شبکه باید توسط نهادهایی با منافع و پیش‌فرض‌های اعتمادپذیر گوناگون اداره می‌شد، و نرم‌افزار باید آزاد و متن‌باز می‌بود تا شفافیت و تمرکززدایی را به حداکثر برساند. به همین دلیل است که در اکتبر ۲۰۰۲ هنگامی که شبکهٔ Tor نخست به‌کارانداخته شد، کد آن تحت یک مجوز نرم‌افزار آزاد و باز منتشر شد. تا پایان سال ۲۰۰۳، این شبکه حدود ۱۲ گرهٔ داوطلب داشت، اغلب در ایالات متحده، به‌علاوهٔ یک گره در آلمان.

با به رسمیت شناختن مزایای Tor در حقوق دیجیتال، در سال ۲۰۰۴ بنیاد مرزهای الکترونیکی (EFF) شروع به تامین مالی کار Roger و Nick در Tor کرد. در سال ۲۰۰۶، شرکت سهامی پروژهٔ Tor که یک سازمان غیرانتفاعی 501(c)(3) است برای حفظ توسعهٔ Tor تاسیس شد.

در سال ۲۰۰۷، این سازمان شروع به توسعهٔ پل‌هایی برای شبکهٔ Tor نمود تا سانسور را برطرف کند، مانند نیاز به دور زدن فایروال‌های حکومتی به منظور دسترسی کاربرانش به وب باز.

Tor شروع به کسب محبوبیت در میان فعالان و کاربران خورهٔ فناوری علاقه‌مند به حریم‌خصوصی کرد، اما هنوز استفاده از آن برای افراد با آگاهی فنی کم‌تر دشوار بود، بنابراین از سال ۲۰۰۵ توسعهٔ ابزارهایی فراتر از پراکسی Tor آغاز شد. توسعهٔ مرورگر Tor در ۲۰۰۸ آغاز شد.

با توجه به اینکه مرورگر Tor استفاده از Tor را برای کاربران روزمرهٔ اینترنت و فعالان دسترس‌پذیرتر کرده‌است، در بهار عربی که در اواخر ۲۰۱۰ آغاز شد Tor ابزاری سودمند بود. Tor نه تنها از هویت افراد به‌صورت آنلاین محافظت می‌کرد، بلکه به آن‌ها اجازهٔ دسترسی به منابع مهم، رسانه‌های اجتماعی و وب‌سایت‌های مسدودشده را می‌داد.

به لطف افشاگری Snowden در سال ۲۰۱۳ نیاز به ابزارهای محافظت در برابر نظارت جمعی به یک نگرانی رایج تبدیل شد. Tor نه تنها در افشاگری Snowden سودمند بود، بلکه محتوای اسناد نیز تضمین می‌کرد که در آن زمان Tor نمی‌توانست کرک‌شده باشد.

شاید آگاهی مردم از ردیابی، نظارت و سانسور رشد کرده باشد، اما رواج این موانع برای آزادی اینترنت نیز افزایش یافته‌است. امروز، شبکهٔ Tor دارای هزاران رله است که توسط داوطلبان و میلیون‌ها کاربر در سراسر جهان اجرا می‌شود و همین تنوع است که کاربران Tor را ایمن نگه می‌دارد.

ما هر روزه در پروژهٔ Tor برای دسترسی خصوصی همه به اینترنت بدون سانسور مبارزه کرده و Tor تبدیل به قوی‌ترین ابزار جهان برای حریم‌خصوصی و آزادی آنلاین شده‌است.

اما Tor چیزی بیش از یک نرم‌افزار است. این حاصل تلاش عاشقانهٔ انجمنی بین‌المللی از افراد متعهد به مسئلهٔ حقوق بشر است. پروژهٔ Tor عمیقاًعلاقه‌مند به شفافیت و ایمنی کاربران خود است.